"Misschien is het gewone wel het meest bijzondere van alles.” Diegenen die een gesigneerd exemplaar van mijn boek hebben ontvangen, zullen deze quote van mij vast herkennen.
Toen ik de pre-orders ging signeren, kwam deze zin ineens naar boven. De tekst past perfect bij wat ik met het verhaal van Gemma, Janne en Woudy wil vertellen.
Als iemand er niet meer is, zijn het vaak de kleine, normale dingen en gewoontes van iemand die het meest worden gemist. Zo mis ik het hoe Ellen altijd met een grote glimlach op haar gezicht naar me toe liep en dan zei ‘Heej zussie!’, gevolgd door een stevige knuffel.