Sommige recensies zou je willen inlijsten. Dat gevoel kreeg ik zeker toen ik de recensie las van Anna Husson (@bevlogenletteren) voor de Boekenkrant. Wauw, ik ben er ontzettend blij mee. Dankjewel Anna, voor deze prachtige woorden!
De recensie kun je hieronder lezen, maar uiteraard ook op de site van de Boekenkrant.
RECENSIE
Vrijdag, 7 november, 2025
Artikel door: Anna Husson
Een vriendschap die muren afbreekt
Carmen de Bruijns debuutroman Gewoon Gemma is een ontroerende ode aan anders-zijn, aan de kracht van kwetsbaarheid en aan de schoonheid van het alledaagse. Het verhaal van kunstenares Janne, die in alle rust en afzondering leeft in een Limburgs dorp, krijgt kleur wanneer ze nieuwe buren krijgt: de zussen Woudy en Gemma. De oudste, Gemma, heeft het Williams-syndroom – een zeldzame genetische aandoening die zich uit in een combinatie van verstandelijke beperking en opvallende sociale openheid. Wat begint als een voorzichtige burenrelatie groeit uit tot een innige vriendschap die Janne’s leven voorgoed verandert.
Meditatief
De Bruijn schrijft met een warme, observerende pen. Ze weet de stilte van het dorp, de gewoontes van Janne en de levendige aanwezigheid van Gemma te vangen in beelden die blijven hangen. Het ritme van het verhaal is rustig, bijna meditatief, en juist daardoor krijgt elke kleine gebeurtenis gewicht. Wanneer Woudy besluit haar droomreis naar Nieuw-Zeeland te maken en Gemma tijdelijk bij Janne intrekt, wordt de roman een subtiel portret van twee vrouwen die, ieder op hun eigen manier, leren wat nabijheid en vertrouwen betekenen.
Wat Gewoon Gemma bijzonder maakt, is de voelbare echtheid waarmee De Bruijn schrijft. Ze baseerde het personage Gemma op haar eigen, overleden zus met het Williams-syndroom. Die persoonlijke betrokkenheid schemert door in elke bladzijde. Gemma is geen stereotype “engelachtig” personage, maar een mens van vlees en bloed – enthousiast, ontregelend, grappig en soms ronduit confronterend. Door haar ogen leren zowel Janne als de lezer om opnieuw te kijken naar wat ‘gewoon’ is.
Vervreemding
Onder de ogenschijnlijk eenvoudige plot liggen grotere thema’s verscholen. Janne’s sociale terughoudendheid weerspiegelt een moderne vorm van vervreemding: de behoefte aan controle, aan orde, aan afstand. Gemma doorbreekt die muren niet door te praten, maar door te zijn – door haar directe eerlijkheid en haar vermogen om zich onvoorwaardelijk te verbinden. De Bruijn laat zien dat kwetsbaarheid geen tekort is, maar een toegangspoort tot echtheid.
De stijl van De Bruijn is helder, vloeiend en toegankelijk, maar niet oppervlakkig. Haar dialogen klinken natuurlijk, haar beschrijvingen zijn levendig zonder overdadig te worden. De structuur van deze roman Gewoon Gemma – opgebouwd rond seizoenen en innerlijke veranderingen – versterkt het gevoel van groei en wedergeboorte. De afwisseling tussen de rustige dorpsscènes en de berichten uit Nieuw-Zeeland geeft het verhaal ademruimte en perspectief.
Feelgood
Wat dit debuut onderscheidt van veel ‘feelgood romans’, is de literaire finesse waarmee De Bruijn emotie balanceert met reflectie. Ze vermijdt goedkoop sentiment en kiest voor een sobere ontroering die juist door haar terughoudendheid des te sterker aankomt. De momenten van humor – vaak via Gemma’s spontane opmerkingen of haar liefde voor dieren – zorgen voor lucht in een verhaal dat anders te zwaar zou kunnen worden.
Gewoon Gemma is een roman die je leest met een glimlach en afsluit met een brok in de keel. Het is een pleidooi voor het omarmen van het onvolmaakte, voor het zien van schoonheid in eenvoud. De Bruijn bewijst dat het alledaagse literair kan zijn wanneer het met liefde, eerlijkheid en oog voor detail wordt beschreven.
Meer recensies lezen? Klik hier.